Het verhaal van: Noa Sieben

De twintigjarige Noa Sieben uit Nederweert ziet niet meer dan wat silhouetten vanuit haar ooghoeken. Zes jaar geleden was dat wel anders. Toen zat ze op school, deed ze aan streetdance en hield van sport en buiten bewegen. Later wilde ze gymleraar worden.

Haar wereld kwam op haar kop te staan toen ze zwarte vlekken begon te zien. Maandenlang liep ze zonder het te weten rond met een tumor verweven in haar hersenstam. Die richtte flinke schade op aan haar ogen. De situatie is tegenwoordig stabiel, al zit de tumor er nog en heeft Noa een drain om hersenvocht af te
voeren.

Ze spreekt vol lof over de leraren van haar oude middelbare school, die hun best deden om zich aan te passen aan Noa’s nieuwe situatie. Ook haar gymleraar. “Ik zat in het begin meestal langs de kant, dat vond ik verschrikkelijk. Maar de leraar probeerde zich aan te passen.”

In sport vond Noa welkome afleiding. Een jaar lang deed ze er niks meer mee na haar zichtverlies, maar via personal trainers Jill en Stefan vond ze het plezier terug in fitness en kickboksen. Het klikte zelfs zo goed met hen, dat de drie een eigen ruimte creëerden om door te gaan toen de sportschool failliet ging.
Toch kreeg Noa nog een aantal harde klappen te verwerken, ook op sociaal vlak. Vrienden die haar lieten vallen, opmerkingen als ‘die blinde’. Noa probeert haar draai te vinden en organiseert zelfs een ervaringsdag voor haar medescholieren. “Niet van ‘kijk mij, ik ben zielig’, want dat ben ik niet.” Ze voelde even meer begrip. “Totdat de schoolbel ging.” Uiteindelijk accepteert ze de overstap naar een speciale school voor blinden en slechtzienden in Grave. “Eerst wilde ik niet, ik wilde niet anders zijn dan anderen. Maar iedereen snapt je daar, er is begrip. De blinde hielp er de slechtziende.”

Het is de gymdocent in Grave die haar tipt voor de talentendag op Papendal. Noa bereikt er direct het
podium, maar vindt geen sport die haar écht aanspreekt. Regioconsulent Chantal Bos van IKS is echter alert en legt de link tussen Noa’s situatie en de sport blind baseball. Die bestaat dan nog niet in Nederland, maar Chantal organiseert een clinic in Beek door een delegatie uit Italië, waar het al 25 jaar een gevestigde sport is. Noa is direct verkocht en wordt onderdeel van het eerste Nederlandse team, de Flying Foxes.
“Het is de perfecte combinatie: het veldwerk zoals in goalbal en het rennen uit de atletiek”, vertelt Noa enthousiast. Noa kan zichzelf volledig kwijt in haar nieuwe sport. Na tien weken staat ze zelfs al op het WK. Afgelopen oktober wordt het team tweede van Europa, waar Noa zich als een belangrijke waarde voor het team bewijst.

Maar ook op sociaal vlak voelt Noa zich thuis in het team. “‘Het is lachen, gieren, brullen. Op en naast het veld.” Het helpt haar ook in het verwerken van de nare eerdere ervaringen. Noa hoopt nu zelf ook een inspiratie voor anderen te kunnen zijn. “Ik heb Chantal gevraagd of ik iets kan betekenen als buddy of ambassadeur. Ik moet me niet laten tegenhouden door mijn beperking. Het zou een droom zijn om anderen te kunnen inspireren en enthousiasmeren.”